ΤΕΛΟΣ: Αυτό το γράμμα …

…. πρέπει να γραφεί τώρα, αργότερα δεν θα’χει νόημα. Είναι η κατάληξη μιας ιστορίας, μικρομέγαλης ή όπως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια κοινότυπη ανθρώπινη ερωτική ιστορία. Άδοξη ωστόσο γιατί αν και προσπάθησα να διατηρηθεί ως ιστορία συντρόφων όχι ερωτικών, δεν ευδόκησε τελικώς.

Γιατί να γραφεί τώρα; Για να υπάρχει δηλωμένη εδώ και η προσπάθειά μου αλλά και η κατάληξη με ευθύνη δική Σου.

Όταν τερμάτισες το ερωτικό κομμάτι εναντιώθηκα και πάλεψα με ό,τι μπορούσα να μην το κάνεις. Ξέκοψα χρόνο πολύ για να το χωνέψω, να το επεξεργαστώ, να το δεχτώ, να δω πως θα το κάνω κουμάντο. Η κύρια δικαιολογία σου ήταν οι «καταστάσεις» που δεν επέτρεπαν την συνέχεια. Αυτό ακριβώς έπρεπε να κατανοήσω. Μετά από καιρό το εμπέδωσα και επί της ουσίας το σεβάστηκα ως επιθυμία σου, άσχετα με την δικαιολογία. Η σκέψη μου είχε ως εξής: δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και που δηλώνουν πως διατηρούν συναισθήματα ο ένας για τον άλλον, ασχέτως της σχέσης που δεν υπάρχει τώρα, μπορούν να είναι συντροφικοί όπου συντροφικότης βέβαια δεν νοείται η ενημέρωση περί των καιρικών φαινομένων ή η πληροφόρηση αν είναι «όλα καλά» γενικώς και αορίστως. Εγώ τουλάχιστον δεν το εννοώ έτσι.

Σήμερα λοιπόν με πληροφόρησες πως θα προσπαθήσεις να λύσεις τα θέματά σου με τρόπο τέτοιο που να αποφύγεις την όποια εμπλοκή μου! Σεβαστόν οπωσδήποτε ως επιθυμία σου κι αυτό αλλά μη Αποδεκτό! Μη Αποδεκτό και το δηλώνω χωρίς καμία λύπη. Επιλέγεις να με κλείσεις στην απέξω και πάλι. Επιλέγω να «πάρω τα κουβαδάκια μου» πολύ μακριά από την πόρτα που έκλεισε δις όποια δικαιολογία και αν έχεις. Δεν με αφορούν δικαιολογίες που δεν συζητούνται καν, έστω και ως τέτοιες.

Και εδώ κάπου μπαίνει ένα Τέλος και στην Άννα!

Μεγάλε μου χαιρετώ με απόλυτη καθαρότητα και χωρίς ούτε ένα ψέμα!!!

????

WHAT A FUCK

Η επίσκεψη

Όταν έχεις συνηθίσει αυτόν τον επισκέπτη τον αναγνωρίζεις γρήγορα και μπορεί να φοβάσαι αλλά λιγότερο κάθε φορά … έως να μην υπάρχει άλλη φορά!!

Είναι μόνον ένα τέρας!

Το μπαλκονάκι στο Βορρά

Το σπίτι δεν διαθέτει μόνον δυτική πλευρά με ανοίγματα! Δεν δύουμε στο σπίτι μας λοιπόν! Το δωμάτιό μου κοιτάζει λίγο Ανατολή και πολύ Βορρά, δεν είναι ό,τι προτιμώ αλλά αυτό έλαχε, οπότε έτσι βολεύομαι κι εγώ. Το μπαλκόνι, δεν είναι μπαλκόνι, είναι μπαλκονάκι, μισό μέτρο πλάτος με σκάρτα τρία μέτρα μήκος. Κι αυτό δεν είναι το αρεστό αλλά θα αρκεστώ.

Τελευταία δεν με χωράνε οι τοίχοι και είπα να διαβώ την μπαλκονόπορτα και να ελέγξω αν το μπαλκονάκι θα ήταν χρήσιμο. Διαπίστωσα το γνώριμό μου, αν έχω μια ανάγκη προσαρμόζομαι σε ό,τι προσφέρεται και να μαι τώρα στο δεύτερο όροφο, στο βορινό μπαλκονάκι, στην καρεκλίτσα θαλάσσης (όχι που θα άφηνα την θάλασσα εκτός), με τον καφέ μου κατάχαμα και τις μυρωδιές από τους βασιλικούς και τις γαριφαλιές μου. Ο ήλιος δεν μου κάνει συντροφιά τα πρωινά εδώ αλλά υπάρχουν και οφέλη, δεν είμαι εκτεθειμένη στους διαβάτες του δρόμου. Βλέπετε ο βορράς βλέπει στον ακάλυπτο χώρο της μονοκατοικίας μας και παρότι ακάλυπτος, καλύπτεται με τους κήπους των γειτόνων! Πλεονέκτημα ξεχωριστό!

Ο υπολογιστής στην αγκαλιά μου και η σκέψη μου περιορισμένη σε όρια σφιχτά για να περάσει ο καιρός μετά την απώλεια. Ξέρω πως θα μείνω ακίνητη για πολύ εδώ αλλά προς το παρόν δεν με ενοχλεί αυτό. Άλλωστε μου είναι συνηθισμένο να μην μετακινούμαι εύκολα, έτσι έφτιαξα το μπαλκονάκι, το γέμισα με μυρωδιές, χρώματα και πράσινο, κάλυψα τα βλέμματα των ξένων και κούρνιασα μια χαρά.

Χωρίς τίτλο

Όλες οι ευχές του κόσμου δεν φέρνουν την Μία που χρειάζεσαι!

Να έχεις .. και Να μην έχεις

Να ακούγονται τραγούδια από μεγάφωνα

Να περπατάς ανάμεσα σε ανθρώπους σε πλατιά πεζοδρόμια με τον άνθρωπό σου

Να γυρίζεις να τον κοιτάς

Να σε κοιτάει

Να καθρεφτίζονται τα πάντα

Να έχεις … και Να μην έχεις … αναμνήσεις!

Σημάδια!

Δεν περπάταγα πάντα, αυτό προέκυψε τα τελευταία περίπου 5 χρόνια, αλλά έγινε συνήθεια και μάλιστα σοβαρή συνήθεια. Κυρίως βράδια, μετά τις 9, χειμώνα καλοκαίρι. Είναι άθληση αλλά όχι σώματος, μυαλού, σκέψης και διάθεσης. Στα περπατήματά μου συναντώ τα σημάδια μου στη μικρή μου πόλη. Μικρή πόλη! Το ίδιο φτιάχνω και σε μεγάλη πόλη, δηλαδή κάποια τετράγωνα που τα περπατάω, παραπέρα σπάνια βαδίζω. Έχω κι εκεί τη Μικρή μου Πόλη. Το οικείο με τραβάει, το άγνωστο σπάνια. Συντηρητική έως και στα βήματα πάντα. Τέλος πάντων, τα σημάδια δεν έχουν ποιότητα ανάλογα της έκτασης που καλύπτουν. Έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Κάθε διαδρομή μου έχει τέτοια, αλλά άλλες φορές μου μιλάνε και άλλες όχι. Ανάλογα τι η μνήμη επιλέγει κάθε βράδυ.

Τώρα τελευταία ό,τι κι αν επιλέξει δεν έχει την ένταση του παρελθόντος πάντως. Είναι σαν να συναντάω σε διάφορα σημεία τις σκέψεις που είχα κάνει, τα τηλέφωνα, τους θυμούς, τα δάκρυα, τα γέλια, τη χαρά, τα ψυχανεμίσματά μου πιο απαλά. Οι αναμνήσεις υπάρχουν αλλά χαλάρωσαν τα σχοινιά τους. Κάθε που περνάω από ένα σημάδι τέτοιο χαλαρό, σε ξεμπέρδεψα κι εσένα σκέφτομαι. Όχι, δεν έχει ικανοποίηση καμία αυτό το ξεμπέρδεμα, ούτε υποψία υπεροψίας ή θέσης ισχύος, μπα, μάλλον μια γλυκιά αδιαφορία αλλά και ώρες – ώρες ένας θυμός για την σπατάλη μου. Περνώντας σε ένα προχθές το βράδυ του ξηγήθηκα αναλόγως, χα σε έλυσα με τον καλύτερο τρόπο, του είπα. Γέλασα, γέλασε κι αυτό από εκεί μακριά που είναι τώρα πια. «Τα κορίτσια χαιρέτησαν»!!! «Τα αγόρια ψάχνουν ρόλους ακόμα»!!!

Το καλύτερο σημάδι μου όμως είμαι εγώ. Με περιφέρω αδιακόπως παντού και με αποσύρω ό,τι ώρα θέλω. Ενίοτε και άθελά μου!

Επανέρχομαι!

Τελευταία βλέπω πολύ κινηματογράφο! Οι εικόνες με χαλαρώνουν, οι διάλογοι συνήθως μου διαφεύγουν, μένουν μόνον τα πρόσωπα, τα τοπία και οι χαρακτήρες σαν περιγράμματα. Α και ο φωτισμός! Έχω ιδιαίτερη απέχθεια στις σκοτεινές σκηνές, εμποδίζουν να βλέπω τα χαρακτηριστικά των προσώπων και τα σκηνικά των καρέ. Έχω προτίμηση στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο και ιδίως στον γαλλικό.

Απόψε η ταινία (χωρίς να με απασχολεί το σενάριό της, αυτό μπορώ να το φτιάξω μόνη μου) είναι γαλλική και το κυρίαρχο είναι η «παρακολούθηση» του πρωταγωνιστή ώστε η πρωταγωνίστρια να γράψει το βιβλίο της. Σκέτη κατασκοπία, με κασετόφωνο τσέπης που καταγράφει όλα τα λόγια του, τις ατάκες του, τις σκέψεις του, τις προτιμήσεις του ακόμα και τα μουγκρίσματά του, τα φτερνίσματα, τα γέλια του, τις φωνές του.

Ουάου, τι ιδέα!

Στην τσέπη σου το ηχητικό αποτύπωμα ενός ανθρώπου, ακόμα και τυχαίου και γράφεις βιβλίο. Σκληρό; Πιθανόν γιατί πρωτίστως δεν έχεις την έγκριση. Και λοιπόν; Ποιός ζητάει έγκριση για να σε κατακερματίσει; Κανείς. Το κάνουν όλοι χωρίς άδεια και με περισσό χαμόγελο στα χείλη σαν να είναι τόσο φυσιολογικό όσο το προσδοκώμενο από κάποιο αγαπητό πρόσωπο.

Η ταινία πάλι. Έχει περίεργο φως, ξασπρουλιάρικο, χωρίς χρώμα αλλά μεγάλα δωμάτια πάλλευκα, τεράστιες πόρτες με σκαλίσματα και ολόασπρα κολλαριστά πουκάμισα σε κουστούμια αυστηρά αντρικά. Τραπέζια σε ταράτσες που βλέπουν σε έναν θαμπό γαλλικό ουρανό και καθόλου κούπες με καφέ, δόξα να’χει ο Θεός. Τρελαίνομαι με αυτές τις τεράστιες κούπες καφέ που συνοδεύουν κάθε Αμερικάνικη ταινία ή τα τεραστίων διαστάσεων ποτήρια του κρασιού που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των χεριών των ηθοποιών λες και είναι προέκτασή τους και είναι απολύτως αναγκαία για να εκστομίσουν τις γραμμές του σεναρίου. Κάπου – κάπου κι ένα δέντρο, ένα πάρκο, ένα παγκάκι, ένας δρόμος, μια πινακίδα, ένα φυτό. Ελάχιστη μουσική ή και καθόλου, ευτυχία αυτό, δεν με αποσπά από τα σημαντικά. Τις σκηνές με τα φιλιά, ακόμα και τα γαλλικά, τις αγκαλιές, τα χάδια τις διαγράφω αμέσως από την θέασή μου. Περιττά! Όλα καταλήγουν σε χωρισμό ή θάνατο. Προσπερνάω λοιπόν, όχι για να αποφύγω το αποτέλεσμα αλλά είναι τόσο προβλέψιμα που μου αφαιρούν την ευχαρίστηση. Άλλωστε σε τι μετράνε; Άχρηστα! Σωστά;

Σπάνια πρωταγωνιστής έχει πάχος φυσιολογικό. Αυτό αναλογεί σε δευτεραγωνιστές και πιο κάτω. Άσχετα αν εγώ καρφώνομαι σ’αυτά τα πρόσωπα. Μου μοιάζουν πιο οικεία. Οι σκελετωμένοι άνθρωποι τι φωνή να’χουν;

Διάλειμμα.  Να δω λίγες σκηνές, να βρω ρυθμό. Επανέρχομαι!!!

Πλαστή ταυτότητα

Λέει, σε ένα παραμύθι, ξαφνικά αποκτώ μια ταυτότητα που όλοι οι άλλοι θα την έλεγαν πλαστή αλλά εγώ θα ήξερα πως είναι τόσο πρωτότυπη όσο ακριβώς εγώ.

Σ’ αυτό το παραμύθι δεν θα υπήρχε πρίγκιπας γιατί για να είναι τόσο πρωτότυπο, όσο το επιθυμώ, θα ήταν ανάρμοστο να έχει τέτοια φιγούρα. Φυσικά ούτε Λύκος, ούτε λόγος γι’αυτό. Ομοίως δεν θα υπήρχε χώρος για πριγκίπισσα ή κοκκινοσκουφίτσα. Θα ήταν ένα πλήρως εναλλακτικό παραμύθι, ακριβώς στα μέτρα μου, τουτέστιν «μονόπρακτο» με «μονόλογο» και διάθεση ερημίτισσας!

Λέει το παραμύθι πως είμαι σε ακροποταμιά, για να υπάρχει και το νερό αλλά όχι ακρογιαλιά. Η θάλασσα βγάζει ελπίδες. Λέει ημέρα και όχι νύχτα γιατί η νύχτα φέρνει αστέρια που ξέρουν μυστικά. Έτσι λέει μυθοποιώ την αυτάρκεια και την αυτοδιάθεση σαν το δώρο της μοίρας μου που παρέμεινε για χρόνια ανεπίδοτο αλλά παρόλα αυτά οικείο στα κύτταρά μου.

Οκλαδόν κατάχαμα να με καλοδέχομαι περιορισμένη σε ό,τι περισσότερο μ’ αρέσει, στη μοναξιά μου κι ας την δάνεισα μια και δυο και τρεις φορές και τέλος πια. Μου επιστράφηκε ευτυχώς απολύτως ολόκληρη! Τυχερή εγώ!

Λέει πως το συνάντησα αυτό το παραμύθι όταν είχα πια χάσει εντελώς τον προσανατολισμό μου και έμενα πεισματικά αγκιστρωμένη στην πίστη της συντροφικότητας. Ανέφικτο ρε φίλε να δαμάζεις το δύσμοιρο εγώ εκτός κι αν σ’ έβρει μια πλαστή ταυτότητα και τους ξεγελάσεις όλους όσους πίστεψαν πως σε έχουν κατακτήσει.

Ζήστε εσείς καλά κι εγώ ξέρω καλύτερα. Μην με θυμηθείτε!!

Νότα, Λεονί, Μια άλλη, Μέγκυ, Λενού, Άννα

Μακάρι να είχα τέτοια ανάγκη που να μου ήταν αδύνατο να ζήσω χωρίς να γράφω καθημερινά, θα ήμουν πιο ανάλαφρη γιατί θα’χα αφήσει τα βαρίδια μου στις λέξεις και στα στίγματα της γραφής. Γερνώντας όλο και πιο πολύ αυτές οι λέξεις συντροφεύουν και τα θαυμαστικά, τα εισαγωγικά, οι άνω κάτω τελείες, τα ερωτηματικά είναι όσα νιώθω σε συνθήκες άκρας μυστικότητας, ως η ηλικία μου προστάζει.

Μόλις τελειώνω όμως δύο αράδες εδώ με καταπλακώνει το Μάταιο και το Ενίοτε χρήσιμο και βιάζομαι να κλικάρω στο publish μην και παρασυρθώ και πω ανάρμοστα ή χρησιμοποιήσω πολλά «?». Αυτοπεριορισμός κι εδώ (!) .. συνεπώς Μάταιο .. ή σχεδόν Μάταιο. Και να φανταστείς πως είμαι σεσημασμένη «γραφολόγος» με πολλές υπογραφές!!!