ΤΕΛΟΣ: Αυτό το γράμμα …

…. πρέπει να γραφεί τώρα, αργότερα δεν θα’χει νόημα. Είναι η κατάληξη μιας ιστορίας, μικρομέγαλης ή όπως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια κοινότυπη ανθρώπινη ερωτική ιστορία. Άδοξη ωστόσο γιατί αν και προσπάθησα να διατηρηθεί ως ιστορία συντρόφων όχι ερωτικών, δεν ευδόκησε τελικώς.

Γιατί να γραφεί τώρα; Για να υπάρχει δηλωμένη εδώ και η προσπάθειά μου αλλά και η κατάληξη με ευθύνη δική Σου.

Όταν τερμάτισες το ερωτικό κομμάτι εναντιώθηκα και πάλεψα με ό,τι μπορούσα να μην το κάνεις. Ξέκοψα χρόνο πολύ για να το χωνέψω, να το επεξεργαστώ, να το δεχτώ, να δω πως θα το κάνω κουμάντο. Η κύρια δικαιολογία σου ήταν οι «καταστάσεις» που δεν επέτρεπαν την συνέχεια. Αυτό ακριβώς έπρεπε να κατανοήσω. Μετά από καιρό το εμπέδωσα και επί της ουσίας το σεβάστηκα ως επιθυμία σου, άσχετα με την δικαιολογία. Η σκέψη μου είχε ως εξής: δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και που δηλώνουν πως διατηρούν συναισθήματα ο ένας για τον άλλον, ασχέτως της σχέσης που δεν υπάρχει τώρα, μπορούν να είναι συντροφικοί όπου συντροφικότης βέβαια δεν νοείται η ενημέρωση περί των καιρικών φαινομένων ή η πληροφόρηση αν είναι «όλα καλά» γενικώς και αορίστως. Εγώ τουλάχιστον δεν το εννοώ έτσι.

Σήμερα λοιπόν με πληροφόρησες πως θα προσπαθήσεις να λύσεις τα θέματά σου με τρόπο τέτοιο που να αποφύγεις την όποια εμπλοκή μου! Σεβαστόν οπωσδήποτε ως επιθυμία σου κι αυτό αλλά μη Αποδεκτό! Μη Αποδεκτό και το δηλώνω χωρίς καμία λύπη. Επιλέγεις να με κλείσεις στην απέξω και πάλι. Επιλέγω να «πάρω τα κουβαδάκια μου» πολύ μακριά από την πόρτα που έκλεισε δις όποια δικαιολογία και αν έχεις. Δεν με αφορούν δικαιολογίες που δεν συζητούνται καν, έστω και ως τέτοιες.

Και εδώ κάπου μπαίνει ένα Τέλος και στην Άννα!

Μεγάλε μου χαιρετώ με απόλυτη καθαρότητα και χωρίς ούτε ένα ψέμα!!!